Smatra se da celer izvorno potječe s područja Italije, a prvi zapis o njegovom kultiviranju dolazi iz Francuske s početka 17. stoljeća. Celerovo latinsko nazivlje glasi Apium graveolens, a postoji više podvrsta koje se uzgajaju širom svijeta. Kod nas se koristi uglavnom korjenaš (var. rapaceum) kod kojeg se upotrebljavaju korijen i lišće, a postoji i vrsta bjelaš (rebraš) koja se uzgaja radi stabljike, odnosno lisne peteljke i lišća. Tu su i sjemenke celera koje se upotrebljavaju u suhom obliku, kao začin.

Priprema i čuvanje korijena, stabljike i lišća

Prije pripreme celera potrebno je ukloniti debeli sloj kore. Oguljeni korijen vrlo brzo oksidira te ukoliko ga ne pripremamo odmah, prirodni proces tamnjenja površine možemo spriječiti potapanjem u vodu u kojoj je dodano malo limunovog soka ili octa. Dostupan je cijele godine. Korijen s lišćem kao i stabljike bjelaša mogu se čuvati u plastičnoj vrećici u hladnjaku i do tjedan dana. Više saznaj na Gastro.hr!

Zaboravi dijetu, jedi mrkvu i celer!