U samom središtu okolnosti nalazi se instalacija Vladimira Novaka, postavljena ispod okulusa paviljona kroz kojeg prodire svjetlo, kojom kroz ekspoziciju prirodnih materijala u umjetno stanište on proširuje polje i definiciju skulpture.

Tako željezom i sirovom trskom iz Kopačkog rita, organskim materijalima stoljećima korištenima u arhitekturi, Novak potencira ulogu paviljona, referirajući se središtem, kojeg stvara odnos dijelova kompozicije, na stropnu konstrukciju Francuskog paviljona, membranu oblika obrnutog krnjeg stošca i njen okulus.

Tako je naglašena vertikala od okulusa do središta, vertikala koja u kružnom prostoru igra ulogu središnje osi, axis mundi koju, primjerice u Indiji, simbolizira upravo trska, vetasa. Postavljanjem snopova trske jedan na drugi on ih osnažuje, te postavlja uvjetno statički moment biljci čija je priroda u neprestanom gibanju i disperziji.

Međutim, osim fizičkog gibanja biljke komponenta vremena, cikličkog gibanja, izuzetno je bitna za Novakov rad. Stvaranje, širenje, rast i odumiranje procesi su neprekidnog trajanja, jednako kao i suživot čovjeka i biljke koji se nastavlja iz generacije u generaciju. U toj cikličnosti sveprisutni su mirisi, taktilnost, te uopće materičnost i organičnost koji tako stoje u opoziciji s radom Tomislava Hršaka.

Hršakovi video-reljefi kao opozicija Novakovu radu

On se, postavljajući video-reljefe u tri niše paviljona poigrava s konceptom stvarnog i nestvarnog, odnosno rektifikacijom virtualnog u interakciji sa ReadyMade skulpturama, te vice versa, pretvaranjem realnog u virtualno u tom odnosu. Pritom svakodnevno iskustvo i doživljaje prenosi u svoj umjetnički rad, koristeći narodne izreke koje čuje u prolazu ili skicirajući likove koji mu zaokupljaju pažnju.

U svakoj od niša Hršak se referira na prostor paviljona veličajući ga, negirajući ga, te unoseći vlastitu intime u nj. Veliča ga postavljanjem skele kojom se metalni krug uzdiže do apoteoze, ponovno sugerirajući relaciju s rotundom i njene efemerne simbolike hrama.

Unutar kruga on projicira snimku iskonskom energijom nabijenog plesa u slavonskoj narodnoj nošnji. U toj instanci dolazi do uspostave simboličkog, naspram prostornog odnosa između radova Hršaka i Novaka. Dok se Novak referira na trsku kao višestoljetnu, tradicionalnu materiju za gradnju, proizvodnju hrane, izrade uporabnih predmeta, odjeće, glazbenih instrumenata i brodogradnju, Hršak u suvremenoj interpretaciji donosi novoproizvedenu ulogu narodne nošnje u plesu koji evocira trans.

Oba elementa referiraju se na ono primordijalno, baveći se okolišom kao početnom točkom čovjekovog nastojanja prema izgradnji, te onog mističnog iz čega izviru umjetnička nastojanja prema shvaćanju vlastitog jastva.

U sljedećoj niši Hršak se bavi idejom negacije prostora, naspram Novaka koji prostor Paviljona afirmira. Naime, Hršak postavljajući preko niše najlon, građevinski materijal, tvori prostor bez namjene i stvara dojam rada u tijeku u kojemu se nakupljaju njegove misli iz svakodnevice, postavljajući na nj ReadyMade skulpture i projicirajući jedan od svojih video reljefa.

Iluzija koja se rasplinjuje

U posljednjoj niši on nastavlja negiranje prostora, no naglasak stavlja na uvođenju vlastitog, intimnog prostora u kultno mjesto javne namjene. Fotografija njegove sobe koja je projicirana na zid mekoćom materijala koji su na njoj prikazani omekšavaju beton paviljona stvarajući iluziju koja se dodirom hladnog zida rasplinjuje.

Konačnom potvrdom težnje ka uspinjanju,u time se nanovo otvara pitanje pronalaženja začudnog u onom svakodnevnom.